یکی از قدیمی‌های تبریز نقل می‌کرد زمانی که اولین آسفالت ریزی در محله معروف به خیابان تبریز انجام می‌شد، مردم سراز پا نمی‌شناختند و بلدچی های تبریز را که با ابتدایی‌ترین وسایل در حال آسفالت معابر بودند را تشویق می‌کردند اما یک نفر متفاوت از همه و با وسواس زیاد دنبال ایرادهای این آسفالت ریزی بود و در نهایت توانست یک گودی در آسفالت ریزی پیدا کند و فریاد وا اسفا سر دهد که این چه خدمات دهی در شهر است.
مهد نیوز – بلدیه تبریز پس از آن آسفالت ریزی کارهای بزرگ و ماندگاری از جمله ساماندهی دیواره مهرانه رود و خیابان کشی‌های متعدد و ساخت مدرسه و … در تبریز انجام داد که شاید متاثر از آن فریادهای منتقدانه ای بود که نشان می‌داد سطح انتظارات و مطالبات در تبریز همواره بالا بوده است.
البته همانگونه که هوشیار شهردار تبریز در اولین نشست خبری خود گفت این شهر بزرگ است و هر کسی برای این شهر کار کند باید به این خدمتش افتخار کند و مردم این شهر نیز بزرگ هستند و لایق بهترین ها هستند.
متاسفانه خدمات‌دهی شهرداری در حوزه زیرساخت‌های اولیه شهر در سال‌های گذشته نه تنها مطلوب نبوده بلکه مدیریت شهری تبریز در برخی موارد با چالش های بزرگی در خدمات عادی هم مواجه بوده که نمونه بارز آن بی توجهی به مطالبات اولیه‌ای چون آسفالت معابر و کوچه ها بوده است.
برخی کوچه های تبریز در ۱۵ سال اخیر رنگ لکه گیری ساده را هم ندیده و برخی شهروندان با هزینه های شخصی مجبور به آسفالت کوچه و خیابان می‌شدند. هزینه یک متر مربع آسفالت توسط بخش خصوصی ۱۳۰ هزار تومان است که برای یک کوچه ۲۰۰ متری رقمی معادل ۲۶میلیون تومان باید هزینه کرد.
حال پس از گذشت چندین سال اتفاقات خوبی در شهر رقم می‌خورد و آسفالت ریزی های مناسب و با کیفیتی به اذعان کارشناسان شهری صورت می‌گیرد که با توجه به فصل مناسب آسفالت‌ریزی عمر مناسبی خواهند داشت.
در اکثر کوچه هایی که آسفالت ریزی انجام می‌شود مردم با شربت و شیرینی به استقبال کارگران می‌روند و قدردان خدمات ارائه شده هستند.
ناگفته پیداست که این خدمات حداقل وظایف شهرداری بوده و مردم انتظار دارند همین نحوه خدمات دهی در سایر موضوعات چون پایان‌دهی پروژه های نیمه تمام، جذب سرمایه گذاران برای پروژه های شهری،حل معضل حمل و نقل عمومی و ترکیبی در شهر و توجه به توسعه اماکن تفریحی و فرهنگی ادامه داشته باشد.
در حقیقت مدیریت شهری تبریز فضای جدیدی از خدمات دهی را ترسیم کرده و رسانه ها به عنوان نمایندگان افکار عمومی باید با متوسل شدن به سواد رسانه ای کافی و مطالعه کافی این فضا را تقویت کنند.
زیر سوال بردن خدمات شهرداری و نقد مخرب بی تردید نتیجه ای جز دلسردی مدیریت شهری و کاهش سطح خدمات دهی برای در امان بودن از تخریب نخواهد داشت.
اگر قرار باشد روش‌های مدیریتی قبلی در خدمات‌دهی ناقص و قطره چکانی و با توسل به پروپاگاندای رسانه ای ادامه داشته باشد نمی‌توان به آینده شهری تبریز چندان امیدوار بود.
سواد رسانه ای ایجاب می‌کند تا فعالان رسانه ای تبریز که علاقه مند به توسعه شهر هستند مطالبه گرانه همراه و همگام با مدیریت شهری تبریز بوده و اجازه جولان افراد غیرکارشناس را ندهند.
به قول مهران مدیری کلمات گاه بیشتر از گلوله ها انسان می‌کشند و فراموش نکنیم که مدیران شهری هم انسان‌هایی هستند که مانند همه از تقدیر به خاطر ایفای نقش و وظیفه شان دلگرم تر شده و بهتر از همیشه به وظایفشان عمل خواهند کرد.
سیدمرتضی احمدپور – روزنامه نگار
